Wyślij zapytanie

Profesjonalne
Usługi Aktuarialne

Prospecto Sp. z o.o.

ul. Górczewska 216
01-460 Warszawa

prospecto@prospecto.pl

Tel.: 22 666 08 97 Tel. kom.: 609 188 889

  ponad 20 lat doświadczenia
    ISO 9001   - gwarancja jakości
    ISO 27001 - bezpieczeństwo informacji
(z uwzględnieniem zapisów RODO)

Najlepsze Biuro Aktuarialne
    wg Forum Biznesu w latach 2011 - 2016

sprawdź >

Jakość nigdy nie jest przypadkiem!

Podstawy prawne wyceny aktuarialnej - wszystko co musisz wiedzieć

Poniżej przedstawiamy zebrane ustawy, standardy oraz inne dokumenty zawierające podstawy prawne wyceny aktuarialnej, które bezpośrednio lub pośrednio dotyczą wyceny aktuarialnej rezerw na świadczenia pracownicze.

Wycena aktuarialna przeprowadzona zgodnie z krajowymi jak i międzynarodowymi normami prawnymi zapewnia transparentne oraz rzetelne szacowanie rezerw na świadczenia pracownicze oraz inne wyceny aktuarialne takie jak wycena wartości przedsiębiorstwa czy wycena kredytów w skorygowanej cenie nabycia.

KSA 1/2015 (Krajowy Standard Aktuarialny)

Krajowy Standard Aktuarialny 1/2015 (kliknij)

Prace nad wdrożeniem Krajowego Standardu Aktuarialnego nr 1 (KSA 1) „Wycena zobowiązań z tytułu świadczeń pracowniczych” zakończyły się we wrześniu 2014 roku przekazaniem przez roboczą grupę Polskiego Stowarzyszenia Aktuariuszy wypracowanego Standardu do Zarządu PSA. Uchwała o wprowadzeniu KSA nr 1/2015 „Wycena zobowiązań z tytułu świadczeń pracowniczych” została podjęta 25 marca 2015 roku przez Walne Zebranie Polskiego Stowarzyszenia Aktuariuszy.

Celem Krajowego Standardu Aktuarialnego jest:

• określenie reguł postępowania, jakie powinny być stosowane przy wycenie zobowiązań z tytułu świadczeń pracowniczych dokonywanej przez aktuariusza na potrzeby sprawozdawczości finansowej zgodnie z Ustawą o rachunkowości i/lub Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej,
• określenie zasad komunikacji z podmiotem, którego zobowiązania są wyceniane („Jednostką”), reguł metodycznych, obowiązkowych i opcjonalnych elementów raportu z wyceny oraz wytycznych do tych elementów,
• ustanowienie reguł pracy aktuariusza przy wycenie zobowiązań z tytułu świadczeń pracowniczych w Polsce.
Świadczenia pracownicze, do których ma zastosowanie standard, obejmują świadczenia wynikające z:
• zapisów Kodeksu Pracy w zakresie odpraw płaconych przez pracodawcę na rzecz jego
pracowników lub członków ich rodzin (odprawy emerytalne, rentowe i pośmiertne),
• zapisów innych ustaw i przepisów branżowych w zakresie świadczeń pracowniczych
płaconych przez pracodawcę na rzecz pracowników, byłych pracowników będących
emerytami/rencistami lub członków ich rodzin (np. nagrody jubileuszowe, ZFŚS, deputaty węglowe, ekwiwalent energetyczny itp.),
• sformalizowanych programów lub innych sformalizowanych ustaleń między jednostką a jej poszczególnymi pracownikami, grupami pracowników i ich przedstawicielami,
• wymogów prawnych lub ustaleń branżowych, na podstawie których jednostki są zobowiązane do wpłacenia składek na rzecz krajowych, państwowych, branżowych i innych wielozakładowych programów lub
• niesformalizowanych praktyk, które powodują powstanie zwyczajowo oczekiwanego
zobowiązania (niesformalizowane praktyki powodują powstanie zwyczajowo oczekiwanego zobowiązania w razie, gdy jednostka nie ma realnej możliwości niezapłacenia świadczeń pracowniczych; przykładem zwyczajowo oczekiwanego zobowiązania jest sytuacja, gdy zmiana niesformalizowanych praktyk jednostki powoduje niemożliwe do zaakceptowania pogorszenie stosunków z pracownikami).

Minimalne wymagania odnośnie raportu z wyceny aktuarialnej zobowiązań na świadczenia pracownicze
Raport aktuarialny powinien zawierać następujące elementy:

• stwierdzenie, z jakim standardem rachunkowości (KSR 6 lub MSR 19) jest zgodna prezentacja wyników,
• wyraźne stwierdzenie, czy raport jest zgodny z Krajowym Standardem Aktuarialnym nr 1 (KSA 1),
• opis świadczeń pracowniczych, dla których wyliczana jest rezerwa aktuarialna na przyszłe zobowiązania,
• opis danych o zatrudnionych pracownikach używanych do obliczeń,
• założenia użyte do wyliczeń rezerw pracowniczych wraz z uzasadnieniami,
• datę sporządzenia wyceny,
• imię, nazwisko, dane kontaktowe i podpis osoby dokonującej wyceny, a w przypadku
osoby będącej aktuariuszem także numer wpisu do rejestru aktuariuszy,
• stwierdzenie, że wyliczenie wartości zobowiązań zostało przeprowadzone metodą Prognozowanych Uprawnień Jednostkowych (ang. Projected Unit Credit),
• określenie zasad korzystania z niego oraz prawa do udostępniania go osobom trzecim,
• informację o tym, kiedy powinna być wykonana kolejna wycena aktuarialna rezerw zgodnie z danym standardem rachunkowości.

Krajowy Standard Aktuarialny 1/2015 „Wycena zobowiązań z tytułu świadczeń pracowniczych” określa i ujednolica zasady postępowania, jakie powinny być stosowane przez aktuariuszy, którzy są członkami Polskiego Stowarzyszenia Aktuariuszy podczas wykonywania usługi aktuarialnej polegającej na wycenie aktuarialnej rezerw z tytułu świadczeń pracowniczych. Jego celem jest ujednolicenie raportów aktuarialnych oraz zwiększenie ich czytelności zarówno dla klienta, biegłego rewidenta, jak i przyszłego aktuariusza oraz ułatwienie korzystania z nich dla spółek i audytorów. Krajowy Standard Aktuarialny – zbierając w jednym dokumencie przepisy z kilku aktów prawnych oraz ogólne zalecenia z zakresu nauk aktuarialnych – ma również za zadanie pomóc przyszłym aktuariuszom w przygotowaniu raportu zgodnego z oczekiwaniami klienta.

Celem omawianego Standardu jest również zapewnienie odpowiedniej jakości usług aktuarialnych w obszarze wyceny aktuarialnej rezerw z tytułu świadczeń pracowniczych dla celów sprawozdawczości finansowej na potrzeby Ustawy o rachunkowości i Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej oraz lepsze zrozumienie zmian rezerw na świadczenia pracownicze wynikających ze zmiany założeń, demografii itp.

KSR 6 (Krajowy Standard Rachunkowości nr 6)

Rezerwy na nagrody jubileuszowe, rezerwy na odprawy emerytalne, rentowe i pośmiertne

KSR 6 (tekst jednolity, Ministerstwo Finansów)

IV. Wycena
Rezerwy i bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów

4.7
Podstawą wyceny rezerw na przyszłe świadczenia na rzecz pracowników są przepisy prawa pracy, regulaminów wynagrodzeń, układów zbiorowych i innych wiążących porozumień pracodawców z pracownikami. Szacunek kwoty rezerwy powinien uwzględniać obowiązkowe obciążenie pracodawcy wynikające z obowiązujących na dzień szacowania rezerwy przepisów prawa (np. składki emerytalne i rentowe).

Przy wycenie świadczeń emerytalnych i podobnych można kierować się postanowieniami MSR 19 "Świadczenia pracownicze". Zalecaną metodą szacowania rezerw na te świadczenia jest wycena aktuarialna. Wycena rezerw na długoterminowe świadczenia pracownicze, w tym: nagrody jubileuszowe, odprawy emerytalne i rentowe powinna zostać przeprowadzona zgodnie z metodologią aktuarialną, korzystając z pomocy aktuariusza, albowiem ustalenie kwot tych rezerw oparte jest na szeregu założeniach, zarówno co do warunków makroekonomicznych, jak i założeniach dotyczących rotacji pracowników, ryzyka śmierci i innych. Aktuariusz może wycenić rezerwy na: nagrody jubileuszowe, odprawy emerytalne, pośmiertne, rentowe, dodatki stażowe, opiekę medyczną itp.

MSR 19 Świadczenia pracownicze (Międzynarodowy Standard Rachunkowości 19)

Międzynarodowy Standard Rachunkowości 19 Świadczenia Pracownicze (tekst, Ministerstwo Finansów)

Celem standardu jest uregulowanie rachunkowości świadczeń pracowniczych oraz ujawniania informacji na ich temat. Na mocy standardu wymaga się od jednostki, aby ujmowała:

zobowiązanie, gdy pracownik wykonywał pracę w zamian za świadczenia pracownicze, które mają być wypłacone w przyszłości
koszty, gdy jednostka wykorzystuje korzyści ekonomiczne wynikające z pracy wykonanej przez pracownika w zamian za świadczenia pracownicze

Świadczenia pracownicze, do których ma zastosowanie standard, obejmują świadczenia wynikające:

ze sformalizowanych programów lub innych sformalizowanych ustaleń między jednostką a jej poszczególnymi pracownikami, grupami pracowników i ich przedstawicielami
z wymogów prawnych lub ustaleń branżowych, na podstawie których jednostki są zobowiązane do wpłacania składek na rzecz krajowych, państwowych, branżowych i innych wielozakładowych programów
z niesformalizowanych praktyk, które powodują powstanie zwyczajowo oczekiwanego zobowiązania. Niesformalizowane praktyki powodują powstanie zwyczajowo oczekiwanego zobowiązania w razie gdy jednostka nie ma realnej możliwości niezapłacenia świadczeń pracowniczych. Zwyczajowo oczekiwany obowiązek występuje przykładowo w sytuacji, gdy zmiana nie sformalizowanych praktyk jednostki powoduje niemożliwe do zaakceptowania pogorszenie stosunków z pracownikami

MSR 19 wyróżnia cztery podstawowe rodzaje świadczeń

krótkoterminowe świadczenia pracownicze – są to świadczenia, które są w całości podlegają rozliczeniu przed upływem dwunastu miesięcy od zakończenia okresu sprawozdawczego, w którym pracownicy wykonywali związaną z nimi pracę (m.in. wynagrodzenia wraz ze składkami, płatne urlopy wypoczynkowe i zwolnienia chorobowe, wypłaty z zysku i premie oraz świadczenia niepieniężne - np. opieka medyczna, służbowe mieszkania i samochody)
świadczenia po okresie zatrudnienia - są to przede wszystkim świadczenia emerytalne (np.: emerytury i ryczałtowe odprawy emerytalne) i ubezpieczenia na życie i opieka medyczne po okresie zatrudnienia
inne długoterminowe świadczenia pracownicze – są to przede wszystkim nagrody jubileuszowe i inne świadczenia z tytułu długiego stażu pracy, a także długoterminowe płatne nieobecności (np.: urlopy naukowe, urlopy z tytułu długiego stażu pracy) oraz długoterminowe renty inwalidzkie
świadczenia z tytułu rozwiązania stosunku pracy

W standardzie zaleca się jednostkom korzystanie z usług wykwalifikowanego aktuariusza w zakresie wyceny wszelkich istotnych zobowiązań z tytułu świadczeń po okresie zatrudnienia. Ze względów praktycznych jednostka może zwrócić się do wykwalifikowanego aktuariusza o przeprowadzenie szczegółowego ustalenia wysokości zobowiązania przed końcem okresu sprawozdawczego. Tym niemniej wyniki takiej wyceny aktualizowane są po każdej istotnej operacji gospodarczej i innych istotnych zmianach okoliczności (w tym po zmianie cen rynkowych i stóp procentowych), które zaistniały dokońca okresu sprawozdawczego.

czytaj MSR 19

Ustawa o Rachunkowości

USTAWA z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst, Kancelaria Sejmu RP)

Obowiązek tworzenia rezerw na świadczenia pracownicze wynika bezpośrednio z ustawy o rachunkowości (art. 39 ust. 2 pkt 2), która stanowi o obowiązku dokonywania biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów na rzecz pracownika wynikających w szczególności z obowiązku wykonania, związanych z bieżącą działalnością, przyszłych świadczeń na rzecz pracowników. Warto w tym miejscu zaznaczyć, iż rezerwy na świadczenia pracownicze tworzy się tylko wtedy, gdy z przepisów prawa, układu pracy lub umów o pracę jednoznacznie wynika, że na pracodawcy ciąży obowiązek ich wypłaty i ich wysokość jest istotna.

Ustawa określa zasady rachunkowości, tryb badania sprawozdań finansowych przez biegłych rewidentów oraz zasady wykonywania działalności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Przepisy ustawy o rachunkowości, zwanej dalej "ustawą", stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

spółek handlowych (osobowych i kapitałowych, w tym również w organizacji) oraz spółek cywilnych, z zastrzeżeniem pkt 2, a także innych osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego;
osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych, spółek partnerskich oraz spółdzielni socjalnych, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro;
jednostek organizacyjnych działających na podstawie Prawa bankowego, przepisów o obrocie papierami wartościowymi, przepisów o funduszach inwestycyjnych, przepisów o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, przepisów o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych lub przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, bez względu na wielkość przychodów,
gmin, powiatów, województw i ich związków, a także: a) państwowych, gminnych, powiatowych i wojewódzkich jednostek budżetowych, b) gminnych, powiatowych i wojewódzkich zakładów budżetowych, c) państwowych funduszy celowych;
jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek, o których mowa w pkt 1 i 2;
osób zagranicznych, oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej;
jednostek niewymienionych w pkt 1-6, jeżeli otrzymują one na realizację zadań zleconych dotacje lub subwencje z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub funduszów celowych - od początku roku obrotowego, w którym dotacje lub subwencje zostały im przyznane.

Osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie mogą stosować zasady rachunkowości określone ustawą również od początku następnego roku obrotowego, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy są niższe niż równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro. W tym przypadku osoby te lub wspólnicy przed rozpoczęciem roku obrotowego są obowiązani do zawiadomienia o tym urzędu skarbowego, właściwego w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym.

Jednostki sporządzające sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej oraz związanymi z nimi interpretacjami ogłoszonymi w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej, zwanymi dalej "MSR", stosują przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie, w zakresie nieuregulowanym przez MSR.

Kodeks Pracy

Kodeks pracy - tekst jednolity

KODEKS PRACY (tekst jednolity, Kancelaria Sejmu RP)

SPIS TREŚCI

DZIAŁ PIERWSZY PRZEPISY OGÓLNE

Rozdział I Przepisy wstępne
Rozdział II Podstawowe zasady prawa pracy
Rozdział IIa Równe traktowanie w zatrudnieniu
Rozdział IIb Nadzór i kontrola przestrzegania prawa pracy
Rozdział III (skreślony)

DZIAŁ DRUGI STOSUNEK PRACY

Rozdział I Przepisy ogólne
Rozdział II Umowa o pracę
Rozdział IIa Warunki zatrudnienia pracowników skierowanych do pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z państwa będącego członkiem Unii Europejskiej
Rozdział IIb Zatrudnianie pracowników w formie telepracy
Rozdział III Stosunek pracy na podstawie powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę

DZIAŁ TRZECI WYNAGRODZENIE ZA PRACĘ I INNE ŚWIADCZENIA

Rozdział I Ustalanie wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń związanych z pracą
Rozdział Ia Wynagrodzenie za pracę
Rozdział II Ochrona wynagrodzenia za pracę
Rozdział III Świadczenia przysługujące w okresie czasowej niezdolności do pracy
Rozdział IIIa Odprawa rentowa lub emerytalna
Rozdział IV Odprawa pośmiertna

DZIAŁ CZWARTY OBOWIĄZKI PRACODAWCY I PRACOWNIKA

Rozdział I Obowiązki pracodawcy
Rozdział II Obowiązki pracownika
Rozdział IIa Zakaz konkurencji
Rozdział III Kwalifikacje zawodowe pracowników
Rozdział IV Regulamin pracy
Rozdział V Nagrody i wyróżnienia
Rozdział VI Odpowiedzialność porządkowa pracowników

DZIAŁ PIĄTY ODPOWIEDZIALNOŚĆ MATERIALNA PRACOWNIKÓW

Rozdział I Odpowiedzialność pracownika za szkodę wyrządzoną pracodawcy
Rozdział II Odpowiedzialność za mienie powierzone pracownikowi

DZIAŁ SZÓSTY CZAS PRACY

Rozdział I Przepisy ogólne
Rozdział II Normy i ogólny wymiar czasu pracy
Rozdział III Okresy odpoczynku
Rozdział IV Systemy i rozkłady czasu pracy
Rozdział V Praca w godzinach nadliczbowych
Rozdział VI Praca w porze nocnej
Rozdział VII Praca w niedziele i święta

DZIAŁ SIÓDMY URLOPY PRACOWNICZE

Rozdział I Urlopy wypoczynkowe
Rozdział II Urlopy bezpłatne

DZIAŁ ÓSMY UPRAWNIENIA PRACOWNIKÓW ZWIĄZANE Z RODZICIELSTWEM

DZIAŁ DZIEWIĄTY ZATRUDNIANIE MŁODOCIANYCH

Rozdział I Przepisy ogólne
Rozdział II Zawieranie i rozwiązwanie umów o pracę w celu przygotowania zawodowego
Rozdział III Dokształcanie
Rozdział IIIa Zatrudnianie młodocianych w innym celu niż przygotowanie zawodowe
Rozdział IV Szczególna ochrona zdrowia
Rozdział V Urlopy wypoczynkowe
Rozdział VI Rzemieślnicze przygotowanie zawodowe

DZIAŁ DZIESIĄTY BEZPIECZEŃSTWO I HIGIENA PRACY

Rozdział I Podstawowe obowiązki pracodawcy
Rozdział II Prawa i obowiązki pracownika
Rozdział III Obiekty budowlane i pomieszczenia pracy
Rozdział IV Maszyny i inne urządzenia techniczne
Rozdział V Czynniki oraz procesy pracy stwarzające szczególne zagrożenie dla zdrowia lub życia
Rozdział VI Profilaktyczna ochrona zdrowia
Rozdział VII Wypadki przy pracy i choroby zawodowe
Rozdział VIII Szkolenie
Rozdział IX Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze
Rozdział X Służba bezpieczeństwa i higieny pracy
Rozdział XI Konsultacje w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz komisja bezpieczeństwa i higieny pracy
Rozdział XII Obowiązki organów sprawujących nadzór nad przedsiębiorstwami lub innymi jednostkami organizacyjnymi państwowymi albo samorządowymi
Rozdział XIII Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące wykonywania prac w różnych gałęziach pracy

DZIAŁ JEDENASTY UKŁADY ZBIOROWE PRACY

Rozdział I Przepisy ogólne
Rozdział II Ponadzakładowy układ zbiorowy pracy
Rozdział III Zakładowy układ zbiorowy pracy

DZIAŁ DWUNASTY ROZPATRYWANIE SPORÓW O ROSZCZENIA ZE STOSUNKU PRACY
Rozdział I Przepisy ogólne
Rozdział II Postępowanie pojednawcze
Rozdział III Sądy pracy

DZIAŁ TRZYNASTY ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA WYKROCZENIA PRZECIWKO PRAWOM PRACOWNIKA
Rozdział II (skreślony).

DZIAŁ CZTERNASTY PRZEDAWNIENIE ROSZCZEŃ

DZIAŁ CZTERNASTY[a](uchylony)

DZIAŁ PIĘTNASTY PRZEPISY KOŃCOWE

czytaj całość

Krajowy Standard Wyceny Specjalistyczny - Ogólne Zasady Wyceny Przedsiębiorstw

1 Wprowadzenie
1.1 Celem niniejszego standardu jest przedstawienie, wypracowanych z inicjatywy środowiska zawodowego rzeczoznawców majątkowych, zasad dobrej praktyki zawodowej w zakresie wyceny przedsiębiorstw.
1.2 Niniejszy standard dotyczy czynności, których wykonywanie nie jest objęte zakresem uprawnień rzeczoznawców majątkowych określonych w art. 174 ust. 3 i 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami, co oznacza, że wycena przedsiębiorstwa nie stanowi przejawu działalności zawodowej rzeczoznawcy majątkowego. Przepisy prawa nie zastrzegają wyceny przedsiębiorstw, jako domeny określonej grupy zawodowej, czynności te mogą wykonywać także rzeczoznawcy majątkowi, którzy występują w tym przypadku w roli specjalisty, eksperta lub doradcy.
1.3 W wycenie przedsiębiorstw mogą mieć zastosowanie podstawowe zasady wyceny stanowiące zasób Powszechnych Krajowych Zasad Wyceny (PKZW). Niniejszy standard należy odczytywać z uwzględnieniem stosownych zapisów pozostałych standardów i not interpretacyjnych. Poszczególne definicje i pojęcia niniejszego standardu mogą się różnić od definicji i pojęć stosowanych w wycenie nieruchomości.
1.4 Przez wycenę przedsiębiorstwa rozumie się zleconą czynność lub proces dochodzenia do opinii o wartości przedsiębiorstwa, zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub udziałów w jego kapitale własnym.
1.5 Wycenę przedsiębiorstwa wykonuje wyceniający, rozumiany jako osoba lub zespół osób posiadających odpowiednie kwalifikacje.

Czytaj cały Krajowy Standard Wyceny Specjalistyczny - Ogólne Zasady Wyceny Przedsiębiorstw

Projekt Ustawy o pracowniczych planach kapitałowych

W dn. 19 listopada 2018 roku Prezydent podpisał ustawę o Pracowniczych Planach Kapitałowych. Poniżej przedstawiamy fragment niniejszej ustawy oraz odwołanie do strony rządowej, na której można zapoznać się z całym dokumentem:

Art. 1. Ustawa określa zasady gromadzenia środków w pracowniczych planach kapitałowych, zwanych dalej „PPK”, zawierania umów o zarządzanie PPK i umów o prowadzenie PPK, finansowania i dokonywania wpłat do PPK oraz dokonywania wypłat transferowych, wypłat i zwrotu środków zgromadzonych w PPK.

Art. 2. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1) część dłużna – część aktywów funduszu zdefiniowanej daty, o którym mowa w art. 38 lub art. 39, która jest lokowana w następujące instrumenty:

a) instrumenty rynku pieniężnego, o których mowa w ustawie o funduszach inwestycyjnych,
b) obligacje, bony skarbowe, listy zastawne, certyfikaty depozytowe,
c) inne zbywalne papiery wartościowe inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom z zaciągnięcia długu,
d) depozyty bankowe,
e) instrumenty pochodne, w tym niewystandaryzowane instrumenty pochodne, o których mowa w ustawie o funduszach inwestycyjnych, których bazę stanowią papiery wartościowe lub prawa majątkowe wymienione w lit. a–c, lub indeksy dłużnych papierów wartościowych, stopy procentowe lub indeksy kredytowe,
f) jednostki uczestnictwa funduszy inwestycyjnych otwartych lub specjalistycznych funduszy inwestycyjnych otwartych, certyfikaty inwestycyjne funduszy inwestycyjnych zamkniętych mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytuły uczestnictwa emitowane przez fundusze zagraniczne oraz tytuły uczestnictwa emitowane przez instytucje wspólnego inwestowania mające siedzibę za granicą – jeżeli, zgodnie z ich statutem lub regulaminem, lokują co najmniej 50% swoich aktywów w kategorie lokat, o których mowa w lit. a–e;

2) część udziałowa – część aktywów funduszu zdefiniowanej daty, o którym mowa w art. 38 lub art. 39, która jest lokowana w następujące instrumenty finansowe:

a) akcje, prawa poboru, prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe,
b) inne zbywalne papiery wartościowe inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji,
c) instrumenty pochodne, w tym niewystandaryzowane instrumenty pochodne, o których mowa w ustawie o funduszach inwestycyjnych, których bazę stanowią papiery wartościowe wymienione w lit. a lub b, lub indeksy akcji,
d) jednostki uczestnictwa funduszy inwestycyjnych otwartych lub specjalistycznych funduszy inwestycyjnych otwartych, certyfikaty inwestycyjne funduszy inwestycyjnych zamkniętych mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytuły uczestnictwa emitowane przez fundusze zagraniczne w rozumieniu ustawy o funduszach inwestycyjnych oraz tytuły uczestnictwa emitowane przez instytucje wspólnego inwestowania mające siedzibę za granicą – jeżeli, zgodnie z ich statutem lub regulaminem lokują co najmniej 50% swoich aktywów w kategorie lokat, o których mowa w lit. a–c;
(...)

Czytaj całość

Odprawa emerytalna i rentowa

Kodeks pracy (odprawa emerytalna i rentowa)

Kodeks pracy (tekst jednolity, Kancelaria Sejmu RP)

Rozdział IIIa Odprawa rentowa lub emerytalna

Art. 92¹

§ 1. Pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty inwalidzkiej lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia.

§ 2. Pracownik, który otrzymał odprawę, nie może ponownie nabyć do niej prawa.

Odprawa pośmiertna

Kodeks pracy (odprawa pośmiertna)

Kodeks pracy (tekst jednolity, Kancelaria Sejmu RP)

Rozdział IV Odprawa pośmiertna

Art. 93

§ 1. W razie śmierci pracownika w czasie trwania stosunku pracy lub w czasie pobierania po jego rozwiązaniu zasiłku z tytułu niezdolności do pracy wskutek choroby, rodzinie przysługuje od pracodawcy odprawa pośmiertna.

§ 2. Wysokość odprawy, o której mowa w § 1, jest uzależniona od okresu zatrudnienia pracownika u danego pracodawcy i wynosi:
   1) jednomiesięczne wynagrodzenie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 10 lat,
   2) trzymiesięczne wynagrodzenie, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 10 lat,
   3) sześciomiesięczne wynagrodzenie, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 15 lat.

§ 3. Przepis art. 36 § 1 1 stosuje się odpowiednio.

§ 4. Odprawa pośmiertna przysługuje następującym członkom rodziny pracownika:
1) małżonkowi,
2) innym członkom rodziny spełniającym warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej w myśl przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

§ 5. Odprawę pośmiertną dzieli się w częściach równych pomiędzy wszystkich uprawnionych członków rodziny.

§ 6. Jeżeli po zmarłym pracowniku pozostał tylko jeden członek rodziny uprawniony do odprawy pośmiertnej, przysługuje mu odprawa w wysokości połowy odpowiedniej kwoty określonej w § 2.

§ 7. Odprawa pośmiertna nie przysługuje członkom rodziny, o których mowa w § 4, jeżeli pracodawca ubezpieczył pracownika na życie, a odszkodowanie wypłacone przez instytucję ubezpieczeniową jest nie niższe niż odprawa pośmiertna przysługująca zgodnie z § 2 i 6. Jeżeli odszkodowanie jest niższe od odprawy pośmiertnej, pracodawca jest obowiązany wypłacić rodzinie kwotę stanowiącą różnicę między tymi świadczeniami.

Dla kogo odprawa pośmiertna?

Komu przysługuje odprawa pośmiertna

Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity, Kancelaria Sejmu RP)

Dział III Rozdział II Renta rodzinna

Art. 65.

1. Renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolno-ści do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń.
2. Przy ocenie prawa do renty przyjmuje się, że osoba zmarła była całkowicie nie-zdolna do pracy.
3. (uchylony).

Art. 66.

Renta rodzinna przysługuje także uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci pobierała zasiłek przedemerytalny, świadczenie przedemerytalne lub nauczycielskie świadczenie kompensacyjne. W takim przypadku przyjmuje się, że osoba zmarła spełniała warunki do uzyskania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Art. 67.

1. Do renty rodzinnej uprawnieni są następujący członkowie rodziny spełniający warunki określone w art. 68–71:
1) dzieci własne, dzieci drugiego małżonka oraz dzieci przysposobione;
2) przyjęte na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletności wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, z wyłączeniem dzieci przyjętych na wy-chowanie i utrzymanie w ramach rodziny zastępczej lub rodzinnego domu dziecka;
3) małżonek (wdowa i wdowiec);
4) rodzice.

2. Za rodziców w rozumieniu ustawy uważa się również ojczyma i macochę oraz osoby przysposabiające.

Art. 68.

1. Dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej:
1) do ukończenia 16 lat;
2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo
3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.
2. Jeżeli dziecko osiągnęło 25 lat życia, będąc na ostatnim roku studiów w szkole wyższej, prawo do renty rodzinnej przedłuża się do zakończenia tego roku studiów.

Art. 69.

Przyjęte na wychowanie i utrzymanie wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, o których mowa w art. 67 ust. 1 pkt 2, mają prawo do renty rodzinnej, jeżeli spełniają warunki określone w art. 68, a ponadto:
1) zostały przyjęte na wychowanie i utrzymanie co najmniej na rok przed śmiercią ubezpieczonego (emeryta lub rencisty), chyba że śmierć była na-stępstwem wypadku, oraz
2) nie mają prawa do renty po zmarłych rodzicach, a gdy rodzice żyją, jeżeli:
a) nie mogą zapewnić im utrzymania albo
b) ubezpieczony (emeryt lub rencista) lub jego małżonek był ich opieku-nem ustanowionym przez sąd.

Art. 70.

1. Wdowa ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli:
1) w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub była niezdolna do pracy al-bo
2) wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnione do renty rodzinnej po zmarłym mężu, które nie osiągnęło 16 lat, a jeżeli kształci się w szkole – 18 lat życia, lub jeżeli sprawuje pieczę nad dziec-kiem całkowicie niezdolnym do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolnym do pracy, uprawnionym do renty rodzinnej.
2. Prawo do renty rodzinnej nabywa również wdowa, która osiągnęła wiek 50 lat lub stała się niezdolna do pracy po śmierci męża, nie później jednak niż w ciągu 5 lat od jego śmierci lub od zaprzestania wychowywania osób wymienionych w ust. 1 pkt 2.
3. Małżonka rozwiedziona lub wdowa, która do dnia śmierci męża nie pozostawała z nim we wspólności małżeńskiej, ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli oprócz spełnienia warunków określonych w ust. 1 lub 2 miała w dniu śmierci męża prawo do alimentów z jego strony ustalone wyrokiem lub ugodą sądową.
4. Wdowa niespełniająca warunków do renty rodzinnej określonych w ust. 1 lub 2 i niemająca niezbędnych źródeł utrzymania ma prawo do okresowej renty rodzin-nej:
1) przez okres jednego roku od chwili śmierci męża;
2) w okresie uczestniczenia w zorganizowanym szkoleniu mającym na celu uzyskanie kwalifikacji do wykonywania pracy zarobkowej, nie dłużej jed-nak niż przez 2 lata od chwili śmierci męża.
5. Przepisy ust. 1–4 stosuje się odpowiednio do wdowca.

Art. 71.

Rodzice mają prawo do renty rodzinnej, jeżeli:
1) ubezpieczony (emeryt lub rencista) bezpośrednio przed śmiercią przyczyniał się do ich utrzymania;
2) spełniają odpowiednio warunki określone dla wdowy i wdowca w art. 70 ust. 1 i 2 oraz, co do wieku, również w art. 70 ust. 5.

Art. 72.

W razie ustania prawa do renty rodzinnej z powodu ustąpienia niezdolności do pracy stosuje się odpowiednio przepis art. 61.

Art. 73.

1. Renta rodzinna wynosi:
1) dla jednej osoby uprawnionej – 85% świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu;
2) dla dwóch osób uprawnionych – 90% świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu;
3) dla trzech lub więcej osób uprawnionych – 95% świadczenia, które przysłu-giwałoby zmarłemu.
2. Za kwotę świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu, uważa się kwotę emerytury, z zastrzeżeniem ust. 3, lub renty z tytułu całkowitej niezdolności do pra-cy.
3. Jeżeli emerytura zmarłego została obliczona wraz ze zwiększeniami, o których mowa w art. 26a lub art. 56 ust. 3 i 4, rentę rodzinną oblicza się jako procent świadczenia zmarłego w wysokości pomniejszonej o te zwiększenia, odpowied-nio do liczby uprawnionych do renty. Tak obliczoną rentę rodzinną uzupełnia się do wysokości uwzględniającej 50% zwiększenia, które przysługiwałoby zmar-łemu.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do obliczania renty rodzinnej po osobach mających ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów, o których mowa w art. 195.
5. Renty rodzinne wypłaca się z Funduszu, z tym że koszty tych rent podlegają od-powiedniej refundacji:
1) w części odpowiadającej zwiększeniu, o którym mowa w ust. 3 i 4, oraz w części odpowiadającej okresom pracy w gospodarstwie rolnym uwzględnio-nym w myśl art. 63 ust. 1 – z funduszu emerytalno-rentowego określonego w przepisach o ubezpieczeniu społecznym rolników;
2) w części odpowiadającej podwyższeniu do kwoty świadczenia najniższego – z budżetu państwa.

Art. 74.

1. Wszystkim uprawnionym członkom rodziny przysługuje jedna łączna renta rodzinna, z uwzględnieniem ust. 2–4.
2. Renta rodzinna podlega podziałowi na równe części między uprawnionych.
3. W razie ujawnienia okoliczności powodujących konieczność dokonania podziału renty rodzinnej po raz pierwszy lub zmiany warunków dotychczasowego podzia-łu renty ze względu na zmianę liczby osób uprawnionych organ rentowy doko-nuje podziału świadczenia od miesiąca ujawnienia tych okoliczności. Przepisy art. 129 ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.
4. W razie ujawnienia okoliczności powodujących ustanie podziału renty rodzinnej przepis art. 133 stosuje się odpowiednio.

MSR 36 Utrata wartości aktywów

Międzynarodowe Standardy Rachunkowości 36 Utrata wartości aktywów (tekst, Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej)

Pojawienie się w ostatnich latach na rynku symptomów spowolnienia gospodarczego, recesja w wielu branżach czy też kłopoty finansowe firm są silnymi przesłankami do przeprowadzenia testów na utratę wartości i urealnienia wyceny bilansowej aktywów.

Międzynarodowy Standard Rachunkowości 36 reguluje zasady, którymi powinno się posługiwać w celu niezawyżania wartości posiadanych przez jednostkę składników aktywów jednostki. Niezawyżanie wartości składnika aktywów polega na jego bilansowym ujęciu w wartości nie wyższej niż jego wartość odzyskiwalna, niższa od bieżącej wartości bilansowej.

Celem standardu jest uregulowanie procedur, które jednostka stosuje, aby zapewnić, że aktywa są wykazywane w wartości nieprzekraczającej ich wartości odzyskiwalnej. Składnik aktywów wykazuje się w wartości przewyższającej jego wartość odzyskiwalną, jeśli jego wartość bilansowa jest wyższa od wartości, jaką można uzyskać na drodze jego użytkowania lub sprzedaży. W takiej sytuacja uznaje się, że składnik aktywów utracił wartość i niniejszy standardu wymaga, aby jednostka ujęła odpis aktualizujący z tytułu utraty wartości. Ponadto niniejszy standard określa, kiedy jednostka powinna odwrócić odpis aktualizujący z tytułu utraty wartości, oraz wprowadza obowiązek ujawniania pewnych informacji.

Międzynarodowy Standard Rachunkowości 36 dotyczy aktywów finansowych zaklasyfikowanych jako:

jednostki zależne, zgodnie z ich definicją w MSR 27 Skonsolidowane i jednostkowe sprawozdania finansowe;
jednostki stowarzyszone, zgodnie z ich definicją w MSR 28 Inwestycje w jednostkach stowarzyszonych; oraz
wspólne przedsięwzięcia, zgodnie z ich definicją w MSR 31 Udziały we wspólnych przedsięwzięciach.

Utratę wartości innych aktywów finansowych omawia MSR 39.

MSR 36 stosuje się w odniesieniu do ujmowania utraty wartości wszystkich aktywów, z wyjątkiem:

zapasów (zob. MSR 2 Zapasy);
aktywów powstających w wyniku realizacji umów o usługę budowlaną (zob. MSR 11 Umowy o usługę budowlaną);
aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego (zob. MSR 12 Podatek dochodowy);
aktywów z tytułu świadczeń pracowniczych (zob. MSR 19 Świadczenia pracownicze);
aktywów finansowych, które są przedmiotem MSR 39 Instrumenty finansowe: ujmowanie i wycena;
nieruchomości inwestycyjnych wycenianych w wartości godziwej (zob. MSR 40 Nieruchomości inwestycyjne);
aktywów biologicznych związanych z działalnością rolniczą wycenianych w wartości godziwej pomniejszonej o szacunkowe koszty związane ze sprzedażą (zob. MSR 41 Rolnictwo);
odroczonych kosztów nabycia oraz wartości niematerialnych wynikających z praw umownych ubezpieczyciela zgodnie z umowami ubezpieczeniowymi będących przedmiotem MSSF 4 Umowy ubezpieczeniowe; oraz
aktywów trwałych (lub grup do zbycia) zaklasyfikowanych jako przeznaczone do sprzedaży zgodnie z MSSF 5 Aktywa trwałe przeznaczone do sprzedaży oraz działalność zaniechana.

KSR 4 Utrata wartości aktywów

Krajowy Standard Rachunkowości 4 Utrata wartości aktywów (tekst, Ministerstwo Finansów)

Celem niniejszego Standardu jest rozwinięcie przepisów ustawy z 29 września 1994 roku o rachunkowości, określających zasady ustalania i ujmowania w księgach rachunkowych oraz wykazywania w sprawozdaniu finansowym odpisów aktualizujących wartość bilansową aktywów jednostki, spowodowanych częściową lub całkowitą utratą zdolności do przynoszenia jednostce korzyści ekonomicznych przez te aktywa.

Aktualizacja do realnej wysokości wartości bilansowej zasobów jednostki zaliczonych do aktywów, gdyż spełniają one warunki określone w art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy o rachunkowości, służy zapewnieniu rzetelnego obrazu dokonań i potencjału gospodarczego jednostki prezentowanego w księgach rachunkowych i w sprawozdaniu finansowym, a zarazem chroni przed wykazywaniem strat jako aktywów. Związana z aktualizacją konieczność weryfikowania zdolności aktywów do przynoszenia jednostce w przyszłości korzyści ekonomicznych i dążenie do zachowania porównywalności rozwiązań stosowanych w tym zakresie uzasadnia stosowanie przez jednostki postępowania przewidzianego w niniejszym Standardzie.

Wycena składników aktywów następuje z zachowaniem ostrożności. Wycena składnika aktywów do bilansu powinna następować w wartości, po której wprowadzono go do ksiąg, nieprzekraczającej wartości korzyści ekonomicznych możliwych do uzyskania dzięki jego posiadaniu (sprawowaniu nad nim kontroli). Zasada ta nie dotyczy jednak niektórych składników aktywów dla których ustawa o rachunkowości i rozporządzenie Ministra Finansów z 12.12.2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych przewiduje ich wycenę: w wartości rynkowej, wartości godziwej, wartości ustalonej metodą praw własności lub w skorygowanej cenie nabycia (po zamortyzowanym koszcie). Tylko w odniesieniu do takiego składnika aktywów może nastąpić podwyższenie jego wartości wynikającej z ksiąg rachunkowych na dzień bilansowy (przeszacowanie in plus), co ma miejsce w tym przypadku, gdy określona dla składnika aktywów odpowiednio: wartość rynkowa, wartość godziwa, wartość ustalona metodą praw własności lub skorygowana cena nabycia będzie wyższa niż jego wartość wynikająca z ksiąg rachunkowych. W przeciwnym razie, to jest ustalenia, że wartość składnika aktywów możliwa do odzyskania jest niższa niż jego wartość wynikająca z ksiąg rachunkowych, wymagane jest przeszacowanie in minus, które jest równoznaczne z dokonaniem odpisu aktualizującego służącego uwzględnieniu utraty wartości przez ten składnik aktywów.

Jeśli zatem na dzień bilansowy wynikająca z ksiąg rachunkowych wartość wycenianego składnika aktywów jest wyższa od korzyści ekonomicznych, jakie on przyniesie, określonych zgodnie z niniejszym Standardem, to oznacza to, że dany składnik aktywów utracił – w zależności od sytuacji – całkowicie lub częściowo zdolność do przynoszenia jednostce korzyści ekonomicznych, czego konsekwencją jest konieczność dokonania odpisu aktualizującego, obniżającego na dzień bilansowy jego wartość bilansową.

Standard przedstawia procedurę ustalania odpisu aktualizującego wycenę zarówno aktywów operacyjnych jak i aktywów inwestycyjnych w razie utraty przez nie wartości i dotyczy wszystkich aktywów jednostki. Sposób postępowania w nim zalecany zaprezentowano tak, aby uwypuklić:

konieczność kompleksowego podejścia do utraty wartości aktywów,
podobieństwa procedury ustalania odpisu aktualizującego wycenę aktywów wobec utraty przez nie wartości niezależnie od tego, czy są to aktywa związane z działalnością operacyjną jednostki czy też są to inwestycje,
zasady wynikającej z ustawy wyceny bilansowej aktywów, odzwierciedlające wszelkie, zarówno korzystne jak i niekorzystne (z powodu utraty wartości) dla jednostki skutki bieżących ruchów cen rynkowych i zmian wartości godziwej niektórych długo- i krótkoterminowych aktywów jednostki,
sposób ujmowania w księgach rachunkowych odpisu aktualizującego, który zależy od charakteru rozpatrywanych aktywów,
konieczność przestrzegania zasady indywidualnej bilansowej wyceny aktywów (art. 7 ust. 3 ustawy), nawet wtedy, gdy składniki te nie wypracowują korzyści ekonomicznych samodzielnie, lecz w grupie, wraz z innymi aktywami.

Nota Interpretacyjna nr 5 Ogólne zasady wyceny przedsiębiorstw

NI 5 OGÓLNE ZASADY WYCENY PRZEDSIĘBIORSTW (tekst, Polska Federacja Stowarzyszeń Rzeczoznawców Majątkowych)

W 2011 roku, Polska Federacja Stowarzyszeń Rzeczoznawców Majątkowych (PFSRM) wydała Notę Interpretacyjną nr 5 Ogólne zasady wyceny przedsiębiorstw. Opisuje ona dobre praktyki w zakresie wyceny przedsiębiorstw i jest traktowana, jako podstawa przy sporządzaniu wyceny przedsiębiorstwa w Polsce. Jest to pierwszy polski dokument, który zawiera wytyczne dla osób sporządzających wycenę przedsiębiorstwa oraz dla ich odbiorców.

Celem noty jest przedstawienie, wypracowanych z inicjatywy środowiska zawodowego rzeczoznawców majątkowych, zasad dobrej praktyki zawodowej w zakresie wyceny przedsiębiorstw.

Nota dotyczy czynności, których wykonywanie nie jest objęte zakresem uprawnień rzeczoznawców majątkowych określonych w art. 174 ust. 3 i 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami, co oznacza, że wycena przedsiębiorstwa nie stanowi przejawu działalności zawodowej rzeczoznawcy majątkowego. Przepisy prawa nie zastrzegają wyceny przedsiębiorstw, jako domeny określonej grupy zawodowej, czynności te mogą wykonywać także rzeczoznawcy majątkowi, którzy występują w tym przypadku w roli specjalisty, eksperta lub doradcy.

W wycenie przedsiębiorstw mogą mieć zastosowanie podstawowe zasady wyceny stanowiące zasób PKZW. NI 5 należy odczytywać z uwzględnieniem stosownych zapisów pozostałych standardów i not interpretacyjnych. Poszczególne definicje i pojęcia Noty mogą się różnić od definicji i pojęć stosowanych w wycenie nieruchomości.

Przez wycenę przedsiębiorstwa rozumie się zleconą czynność lub proces dochodzenia do opinii o wartości przedsiębiorstwa, zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub udziałów w jego kapitale własnym.

Wycenę przedsiębiorstwa wykonuje wyceniający, rozumiany jako osoba lub zespół osób posiadających odpowiednie kwalifikacje.

SPIS TREŚCI NOTY

1.   Wprowadzenie
2.   Zasady etyki
3.   Podstawowe zasady wyceny przedsiębiorstw
4.   Cele i funkcje wyceny przedsiębiorstwa
5.   Przedmiot wyceny
6.   Podstawowe założenia wyceny
7.   Standardy wartości
8.   Podejścia w wycenie przedsiębiorstwa
9.   Dyskonta i premie
10. Rekomendacja wartości
11. Zakres analizy i sposób raportowania
12. Opracowanie i obowiązywanie Noty

czytaj NI 5

MSSF 2 Płatności w formie akcji

Międzynarodowy Standard Sprawozdawczości Finansowej 2 Płatność w formie akcji własnych (tekst, Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej)

Celem niniejszego standardu jest określenie podejścia sprawozdawczego dla jednostki zawierającej transakcję płatności w formie akcji. W szczególności standard wymaga, aby jednostka wykazała w rachunku zysków lub strat okresu oraz uwzględniła w sytuacji finansowej skutki transakcji płatności w formie akcji, w tym koszty związane z transakcjami, w których opcje na akcje są przyznawane pracownikom.

Jednostka powinna stosować niniejszy standard do ujmowania wszystkich transakcji płatności w formie akcji, w tym:

transakcji płatności w formie akcji rozliczanych w instrumentach kapitałowych, w których jednostka otrzymuje towary lub usługi w zamian za własne instrumenty kapitałowe (w tym akcje lub opcje na akcje),
transakcji płatności w formie akcji rozliczanych w środkach pieniężnych, w których jednostka nabywa towary lub usługi w drodze zaciągnięcia zobowiązania wobec dostawcy towarów lub usług na kwotę, której wysokość jest uzależniona od ceny (lub wartości) akcji własnych jednostki lub jej innych instrumentów kapitałowych oraz
transakcji, w których jednostka otrzymuje lub nabywa towary lub usługi, a warunki umowy dają możliwość wyboru jednostce lub dostawcy formy rozliczenia kontraktu – w środkach pieniężnych (lub innych aktywach) lub poprzez emisję własnych instrumentów kapitałowych (z pewnymi wyjątkami).

Dla celów niniejszego standardu, przekazanie instrumentów kapitałowych jednostki gospodarczej dokonane przez jej akcjonariuszy kontrahentom dostarczającym towary lub usługi jednostce (w tym pracownikom) są transakcjami płatności w formie akcji chyba, że przekazanie takie w sposób oczywisty wynika z innych przesłanek niż zapłata za dostarczone jednostce towary lub usługi. Odnosi się to również do przekazania instrumentów kapitałowych jednostki przez jednostkę dominującą lub inną jednostkę należącą do tej samej grupy kapitałowej na rzecz kontrahenta dostarczającego towary lub usługi jednostce.

Dla potrzeb niniejszego standardu, transakcja z pracownikiem (lub inną stroną) w zakresie jego praw jako posiadacza instrumentów kapitałowych jednostki nie jest transakcją płatności w formie akcji. Przykładem może być sytuacja, gdy jednostka przyznaje wszystkim posiadaczom określonego rodzaju instrumentów kapitałowych prawo do nabycia dodatkowych własnych instrumentów kapitałowych i pracownik otrzymuje takie prawa, ponieważ jest posiadaczem instrumentu kapitałowego odpowiedniego rodzaju. Przyznanie lub wykonanie takiego prawa nie jest objęte zakresem niniejszego standardu.

US GAAP

Financial Accounting Standard (US GAAP) No. 87 - Employer's Accounting for Pensions (tekst, Financial Accounting Foundation)

Amerykańskie standardy rachunkowości (Generally Accepted Accounting Principles, US GAAP) wspierają swoimi założeniami koncepcyjnymi rachunkowość typu anglosaskiego. Przyjmują prawdziwy i wierny wizerunek finansowy firmy, jako nadrzędny cel rachunkowości, są zorientowane na rynek kapitałowy i inwestorów, zakładają dominację treści nad formą i regulacjami prawa bilansowego, preferują ryzyko w działalności gospodarczej.

Zagadnienia związane z odprawami emerytalnymi, odprawami rentowymi oraz odprawami pośmiertnymi w prawie amerykańskim uregulowane zostały w dokumencie Financial Accounting Standard No. 87.

Financial Accounting Standard No. 87 ustanawia standardy rachunkowości finansowej i sprawozdawczości dla pracodawcy, który oferuje świadczeń emerytalnych dla swoich pracowników. Zwykle świadczenia takie są wypłacane w formie okresowej emerytury dla uprawnionych pracowników lub ich spadkobierców. Odprawa emerytalna może być wypłacona także w formie jednorazowej. Umowa zawarta pomiędzy pracownikiem i pracodawcą może przybierać różne formy i może być finansowana na różne sposoby. Ten Standard ma zastosowanie do wszelkich umów będących pod względem prawnym na równi z planami emerytalnymi.

Standard No. 87 ma na celu zdefiniowanie oraz określenie celów i rezultatów rachunkowości. Warty odnotowania jest fakt, iż Standard nie ma na celu określenia konkretnych sposóbów obliczeniowych. Jeżeli stosowanie obliczeń opartych na średnich lub innych skrótach obliczeniowych pozwala zmniejszyć koszty wprowadzania Standardu w przedsiębiostwie, zasadnym i zgodnym z prawem jest ich stosowanie pod warunkiem, że wyniki będą zbliżone do uzyskanych przy pomocy form obliczeniowych zawartych w Standardzie.

Ustawa o Pracowniczych Planach Kapitałowych (PPK)

Pracownicze Plany Kapitałowe (tekst jednolity, Senat, ustawa podpisana przez Prezydenta)

Ustawa określa zasady gromadzenia środków w pracowniczych planach kapitałowych, zwanych dalej „PPK”, zawierania umów o zarządzanie PPK i umów o prowadzenie PPK, finansowania i dokonywania wpłat do PPK oraz dokonywania wypłat transferowych, wypłat i zwrotu środków zgromadzonych w PPK.

Ustawa o Pracowniczych Programach Emerytalnych (PPE)

Pracownicze Programy Emerytalne (tekst jednolity)

Ustawa określa zasady tworzenia i działania pracowniczych programów emerytalnych, warunki, które powinny spełniać podmioty realizujące programy oraz warunki uczestnictwa w tych programach.

Profesjonalne Usługi Aktuarialne